In de woonzorglocatie aan de van Bleiswijkstraat in Vlaardingen woonden 40 cliënten met moeilijk verstaanbaar gedrag. Ipse de Bruggen wilde voor hen op deze locatie een nieuwe zorgvoorziening realiseren die voldeed aan de nieuwe, meer individuele zorgvisie: cliënten zorg op maat bieden maar ook een eigen plek in de maatschappij.

Een complexe opgave op deze locatie: het oppervlak per cliënt moest toenemen, de bouwenvelop niet. Daarnaast wordt nu ook de dagbesteding van de cliënten in het volume opgenomen. De cliënten blijven daarbij waar mogelijk op de locatie gehuisvest. De wijk uit de jaren 50 is kleinschalig en voelt krap.

De oplossing is gevonden door 1 woongroep van 10 cliënten op de verdieping te huisvesten, met een deel van de bijbehorende dagbesteding. Hier wonen de oudere cliënten, die wat minder zelfstandig naar buiten kunnen en willen. Op de begane grond ontstaat zo ruimte voor 3 woongroepen om een binnentuin, ieder met een eigen voordeur aan ‘zijn’ straat. Een groene zone zorgt voor wat afstand tussen de woningen en de straat.

De binnentuin biedt de cliënten vrijheid. De tuin is opgedeeld in zogenaamde leef cirkels: bewoners die het aankunnen, krijgen toegang tot de tuin van de groep. Gaat dit goed? Dan kunnen ze de stap nemen naar de gemeenschappelijke binnentuin.  Daarna is er de stap naar het gebied dat aan het plantsoen grenst, met een Cruijfcourt die zowel door de buurt als de cliënten gebruikt kan worden.

De woongroepen zijn onderling verbonden. Binnen een woongroep van 10 bewoners is het mogelijk deze te splitsen in 2 ‘woningen’, met een eigen voordeur. Het zorgpersoneel houdt hierbij de mogelijkheid om vanuit 1 punt overzicht te houden over de beide delen. Iedere bewoner heeft een eigen kamer met sanitair. In de toekomst kunnen deze eventueel aangepast worden tot zelfstandige wooneenheden, door een keukenblok toe te voegen.

De dagbesteding op deze locatie is geschikt voor 31 bewoners en is in principe niet bij de woningen gerealiseerd. De cliënten moeten naar buiten waardoor een herkenbaar dagritme ontstaat: ’s ochtends de jas aan doen en samen op pad gaan, weer thuis komen, eten en slapen gaan.

Bij de materialisering van het gebouw is aansluiting gezocht bij de bestaande bebouwing in de omgeving: roodoranje baksteen met kleine kleurnuances: er ontstaat een warm en vriendelijk karakter. Met eenvoudige middelen is een extra schaalniveau geïntroduceerd: tegelpatronen verbijzonderen de entrees en een patroon in het metselwerk markeert de individuele woningen.

De ambitie is een duurzaam gebouw voor de toekomst. De individuele kamers zijn eenvoudig aan te passen en het gebouw wordt -bijna- energie neutraal. Bovendien is de gevel demontabel. Deze is grotendeels houtskeletbouw met demontabele bakstenen (fixbrick, een droge stapelmethode).

Er komt voor de cliënten een nieuw ruim, veilig en vriendelijk thuis, met zorg voor hun toekomst.